Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει τέτοιο πράγμα και φυσικά δεν πρόκειται να είναι και η τελευταία. Οπότε σε αντίθεση με το σάλο που προκλήθηκε σχετικά με την κατάρρευση του ριναίου σκέλους του συστήματος προσγείωσης μεταφορικού αεροπλάνου C-130H της 356 ΜΤΜ της 112 Πτέρυγας Μάχης, υπάρχουν πολύ πιο τραγικά πράγματα – προβλήματα σχετικά με το στόλο των μεταφορικών αεροπλάνων της Πολεμικής Αεροπορίας…
Προς επιβεβαίωση παραθέτουμε μία φωτογραφία ενός νεοζηλανδικού αεροπλάνου του ιδίου τύπου που υπέστη την ίδια ζημιά, προσθέτοντας ότι μας εξέπληξαν οι αναφορές περί… “θρίλερ” στην κάλυψη του θέματος από πολλά ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Το θέμα είναι ότι οι δραματικοί τόνοι θα έπρεπε να υιοθετηθούν, αλλά με την ευκαιρία ενασχόλησης με άλλα προβλήματα, πραγματικά σοβαρά… Σε τελική ανάλυση, το αεροσκάφος δεν είχε ξεκινήσει καν.
Άρα, μάλλον αποδείχθηκε η αξία του προσωπικού εδάφους της Πολεμικής Αεροππορίας.
– Το τραγικό της υπόθεσης βρίσκεται ασφαλώς στις διαθεσιμότητες λόγω έλλειψης ανταλλακτικών. Και τα 15 αεροσκάφη C-130 (10 -H και 5 -Β) της Πολεμικής Αεροπορίας εκσυγχρονίστηκαν και υπέστησαν γενική δομική επιθεώρηση στην ΕΑΒ στο πλαίσιο ενός προγράμματος που κόστισε περί τα 103 εκατομμύρια ευρώ (93.248.784 για την καναδική SPAR και άλλα 9.838.101 για την ΕΑΒ ή συνολικά 136,8 εκατομμύρια δολάρια με βάση την τότε τρέχουσα ισοτιμία…) παρακαλώ και πέρασε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας για να ολοκληρωθεί!
– Το άλλο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ δαπανήθηκε αυτό το ποσό για την παράταση της επιχειρησιακής ζωής των ελληνικών C-130B/H ελάχιστα πετούν (δεν γνωρίζουμε πόσα…), συνεπεία έλλειψης ανταλλακτικών! Με άλλα λόγια και η επένδυση αυτή, όπως και πολλές άλλες πετάχτηκε στην κυριολεξία στον κάλαθο των αχρήστων.
– Το επίσης τραγικό είναι ότι τουλάχιστον τέσσερα ή πέντε από αυτά τα αεροσκάφη θα έπρεπε να έχουν υποστεί τροποποιήσεις ώστε να μπορούν να επιχειρούν και ως ιπτάμενα τάνκερ. Για να μπορούν να υποστηρίξουν αεροπορικές επιχειρήσεις στην Κύπρο και οπουδήποτε αλλού. Πολλοί το είχαν προτείνει πριν από την υπογραφή της σύμβασης εκσυγχρονισμού στις 23 Μαρτίου του 2002… ΚΑΝΕΙΣ δεν το έπραξε!
– Θέλετε και άλλα τραγικά; Η Ελλάδα προκειμένου να περιορίσει δραματικά το λειτουργικό κόστος του στόλου των μεταφορικών της αεροσκαφών, προέβη στην προμήθεια 12 δικινητήριων μεταφορικών αεροπλάνων νέας γενιάς τύπου C–27J Spartan. Το εν λόγω αεροσκάφος τόσο λόγω των νέας τεχνολογίας κινητήρων του, όσο και λόγω του ότι είναι σχεδιασμένο για την κάλυψη μικρών σχετικά αποστάσεων, παρουσιάζει σημαντικά μικρότερο κόστος κύκλου ζωής (life cycle cost) σε σχέση με το τεσσάρων κινητήρων C-130…
– Και αυτό το ποσό (που δαπανήθηκε για την αγορά τους…) πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς η σύμβαση ΔΕΝ συνοδεύονταν, ως είθισται, από FOS (Follow-on-Support / εν συνεχεία υποστήριξη). Αποτέλεσμα ήταν σχεδόν όλα τα αεροσκάφη να καθηλωθούν, σε μικρό χρονικό διάστημα από την ολοκλήρωση της διαδικασίας παραλαβής των οκτώ πρώτων!
Για την ακρίβεια η σύμβαση (υπογράφηκε μεταξύ ΓΔΑΕ και LMATTS (Lockheed Martin Alenia Tactical Transport Systems) της 29ης Ιανουαρίου του 2003 (004Γ/003) ήταν ύψους 272.720.603 εκατομμυρίων δολαρίων. Ενεργοποιήθηκε στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου για να ακολουθήσει η πρώτη τροποποίησή της στις 22 Δεκεμβρίου του 2003 για την καταβολή 430.188 δολαρίων για συλλογές προστασίας.
– Τέλος πάντων, μετά από προβλήματα και σημαντικές καθυστερήσεις στις παραδόσεις για τα οποία η αντισυμβαλλόμενη εταιρεία επιβαρύνθηκε με την παρακράτηση 10.210.489 δολαρίων (αποκλίσεις και ελαττώματα) και 11.796.568 δολαρίων (καθυστερήσεις παραδόσεων), μέχρι το Μάριο του 2011 η ελληνική πλευρά είχε καταβάλλει συνολικά 198.290.384 δολάρια! Δηλαδή σε χρονικό διάστημα δέκα περίπου ετών (2002-2011), για το στόλο των μεταφορικών αεροσκαφών είχαν δαπανηθεί κατά προσέγγιση 330+ εκατομμύρια δολάρια…
– Με το υπολειπόμενο ποσό της σύμβασης σε εκκρεμότητα να ανέρχεται σε 74.195.495 δολάρια, χωρίς να συνυπολογίζονται οι ρήτρες αναπροσαρμογής και οι κυρώσεις καθυστερημένων παραδόσεων των τεσσάρων τελευταίων C-27 (τα οποία θα έφεραν σωλήνες ανεφοδιασμού εν πτήσει και HUD στο πιλοτήριο, μαζί με άλλες βελτιώσεις…), το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε εντός του 2013 να ΜΗΝ τα παραλάβει.
Αντί αυτών θα παραλάμβανε ανταλλακτικά μέσω σύμβασης FOS, για την υποστήριξη των οκτώ παρεληφθέντων αεροπλάνων, με συμψηφισμό των απαιτήσεων του ελληνικού Δημοσίου. Κυβερνητικές πηγές δε, ανέβαζαν την εξοικονόμηση σε 58 εκατομμύρια ευρώ!
Από τότε έχουν περάσει ούτε λίγο – ούτε πολύ εφτά ολόκληρα χρόνια… Καμία σύμβαση Εν Συνεχεία Υποστήριξης (FOS) δεν έχει υπογραφεί και τα C-27J (μαζί με τα περισσότερα εκσυγχρονισμένα C-130B/H…) παραμένουν καθηλωμένα. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΤΡΑΓΙΚΟ… ΠΟΛΥ ΤΡΑΓΙΚΟ.
Το ότι δαπανήσαμε δηλαδή 300+ εκατομμύρια δολάρια και δεν έχουμε μεταφορικά αεροπλάνα, εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία! Θα ακούγαμε με μεγάλο ενδιαφέρον μια απόπειρα αιτιολόγησης και ερμηνείας της κατάστασης αυτής από πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους.
Γι’ αυτά όμως δεν συγκινείται εύκολα κανείς. Το πρόβλημα είναι και συστημικό, αναντίρρητα. Όμως δεν μπορεί να αποτελεί στο διηνεκές άλλοθι αιτιολόγησης παράλογων συμπεριφορών που στρέφονται σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και του Έλληνα φορολογούμενου. Με τις υγείες μας…
– Το άλλο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ δαπανήθηκε αυτό το ποσό για την παράταση της επιχειρησιακής ζωής των ελληνικών C-130B/H ελάχιστα πετούν (δεν γνωρίζουμε πόσα…), συνεπεία έλλειψης ανταλλακτικών! Με άλλα λόγια και η επένδυση αυτή, όπως και πολλές άλλες πετάχτηκε στην κυριολεξία στον κάλαθο των αχρήστων.
– Το επίσης τραγικό είναι ότι τουλάχιστον τέσσερα ή πέντε από αυτά τα αεροσκάφη θα έπρεπε να έχουν υποστεί τροποποιήσεις ώστε να μπορούν να επιχειρούν και ως ιπτάμενα τάνκερ. Για να μπορούν να υποστηρίξουν αεροπορικές επιχειρήσεις στην Κύπρο και οπουδήποτε αλλού. Πολλοί το είχαν προτείνει πριν από την υπογραφή της σύμβασης εκσυγχρονισμού στις 23 Μαρτίου του 2002… ΚΑΝΕΙΣ δεν το έπραξε!
– Θέλετε και άλλα τραγικά; Η Ελλάδα προκειμένου να περιορίσει δραματικά το λειτουργικό κόστος του στόλου των μεταφορικών της αεροσκαφών, προέβη στην προμήθεια 12 δικινητήριων μεταφορικών αεροπλάνων νέας γενιάς τύπου C–27J Spartan. Το εν λόγω αεροσκάφος τόσο λόγω των νέας τεχνολογίας κινητήρων του, όσο και λόγω του ότι είναι σχεδιασμένο για την κάλυψη μικρών σχετικά αποστάσεων, παρουσιάζει σημαντικά μικρότερο κόστος κύκλου ζωής (life cycle cost) σε σχέση με το τεσσάρων κινητήρων C-130…
– Και αυτό το ποσό (που δαπανήθηκε για την αγορά τους…) πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς η σύμβαση ΔΕΝ συνοδεύονταν, ως είθισται, από FOS (Follow-on-Support / εν συνεχεία υποστήριξη). Αποτέλεσμα ήταν σχεδόν όλα τα αεροσκάφη να καθηλωθούν, σε μικρό χρονικό διάστημα από την ολοκλήρωση της διαδικασίας παραλαβής των οκτώ πρώτων!
Για την ακρίβεια η σύμβαση (υπογράφηκε μεταξύ ΓΔΑΕ και LMATTS (Lockheed Martin Alenia Tactical Transport Systems) της 29ης Ιανουαρίου του 2003 (004Γ/003) ήταν ύψους 272.720.603 εκατομμυρίων δολαρίων. Ενεργοποιήθηκε στις 8 Αυγούστου του ίδιου χρόνου για να ακολουθήσει η πρώτη τροποποίησή της στις 22 Δεκεμβρίου του 2003 για την καταβολή 430.188 δολαρίων για συλλογές προστασίας.
– Τέλος πάντων, μετά από προβλήματα και σημαντικές καθυστερήσεις στις παραδόσεις για τα οποία η αντισυμβαλλόμενη εταιρεία επιβαρύνθηκε με την παρακράτηση 10.210.489 δολαρίων (αποκλίσεις και ελαττώματα) και 11.796.568 δολαρίων (καθυστερήσεις παραδόσεων), μέχρι το Μάριο του 2011 η ελληνική πλευρά είχε καταβάλλει συνολικά 198.290.384 δολάρια! Δηλαδή σε χρονικό διάστημα δέκα περίπου ετών (2002-2011), για το στόλο των μεταφορικών αεροσκαφών είχαν δαπανηθεί κατά προσέγγιση 330+ εκατομμύρια δολάρια…
– Με το υπολειπόμενο ποσό της σύμβασης σε εκκρεμότητα να ανέρχεται σε 74.195.495 δολάρια, χωρίς να συνυπολογίζονται οι ρήτρες αναπροσαρμογής και οι κυρώσεις καθυστερημένων παραδόσεων των τεσσάρων τελευταίων C-27 (τα οποία θα έφεραν σωλήνες ανεφοδιασμού εν πτήσει και HUD στο πιλοτήριο, μαζί με άλλες βελτιώσεις…), το ΚΥΣΕΑ αποφάσισε εντός του 2013 να ΜΗΝ τα παραλάβει.
Αντί αυτών θα παραλάμβανε ανταλλακτικά μέσω σύμβασης FOS, για την υποστήριξη των οκτώ παρεληφθέντων αεροπλάνων, με συμψηφισμό των απαιτήσεων του ελληνικού Δημοσίου. Κυβερνητικές πηγές δε, ανέβαζαν την εξοικονόμηση σε 58 εκατομμύρια ευρώ!
Από τότε έχουν περάσει ούτε λίγο – ούτε πολύ εφτά ολόκληρα χρόνια… Καμία σύμβαση Εν Συνεχεία Υποστήριξης (FOS) δεν έχει υπογραφεί και τα C-27J (μαζί με τα περισσότερα εκσυγχρονισμένα C-130B/H…) παραμένουν καθηλωμένα. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΤΡΑΓΙΚΟ… ΠΟΛΥ ΤΡΑΓΙΚΟ.
Το ότι δαπανήσαμε δηλαδή 300+ εκατομμύρια δολάρια και δεν έχουμε μεταφορικά αεροπλάνα, εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία! Θα ακούγαμε με μεγάλο ενδιαφέρον μια απόπειρα αιτιολόγησης και ερμηνείας της κατάστασης αυτής από πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους.
Γι’ αυτά όμως δεν συγκινείται εύκολα κανείς. Το πρόβλημα είναι και συστημικό, αναντίρρητα. Όμως δεν μπορεί να αποτελεί στο διηνεκές άλλοθι αιτιολόγησης παράλογων συμπεριφορών που στρέφονται σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και του Έλληνα φορολογούμενου. Με τις υγείες μας…
aeroporiapostratos
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου